Zjawisko śpiączki charakteryzują głębokie zakłócenia świadomości, niemożność reakcji na intensywne bodźce zewnętrzne oraz całkowity brak ruchu. Osoby w stanie śpiączki wydają się być pogrążone w głębokim śnie, z którym niestety nie da się ich obudzić. Jakie czynniki prowadzą do wystąpienia tego stanu? Jakie są jego podłoża?
Termin śpiączka wywodzi się od greckiego słowa „koma” oznaczającego głęboki sen. Gdy mówimy o śpiączce, mamy na myśli sytuację, w której centralny układ nerwowy nie funkcjonuje tak jak powinien – potwierdzają to obserwowane w EEG zmiany, czyli badaniu pokazującym bioelektryczną aktywność mózgu.
Pacjent w stanie śpiączki boryka się z zaburzeniami samoświadomości i ogranicza lub całkowicie traci kontakt ze światem zewnętrznym. Reakcje motoryczne są osłabione lub nie występują wcale. Odpowiedź na bodźce bólowe może być również zakłócona lub nawet nie występować.
Stan śpiączki może różnić się stopniem zaawansowania, który jest mierzony na podstawie skali Glasgow. Skala ta ocenia:
- odpowiedź wzrokową;
- odpowiedź słowną;
- odpowiedź ruchową.
Podczas oceny głębokości śpiączki bierze się również pod uwagę takie parametry jak ciśnienie tętnicze i temperatura ciała.
W kontekście śpiączki centralny układ nerwowy nie działa prawidłowo, co potwierdza badanie EEG prezentujące bioelektryczną aktywność mózgu.