Otyłość brzuszna jest nazywana w medycynie centralną, trzewną lub wisceralną. Jest często określana przez pacjentów jako „typ jabłka”, ponieważ charakteryzuje się nagromadzeniem tkanki tłuszczowej wokół brzucha. Ten rodzaj otyłości obserwuje się równie u kobiet i mężczyzn, zwiększa on istotne ryzyko wystąpienia poważnych schorzeń systemowych. Terapia dla otyłości brzusznej zasadza się przede wszystkim na diecie redukcyjnej – ograniczenie spożycia tłuszczów i prostych cukrów. Jak wygląda proces diagnozowania otyłości brzusznej? Jakie mogą być konsekwencje tego schorzenia?
Otyłość to nadmierny wzrost tkanki tłuszczowej w ciele, co jest rosnącym problemem społecznym prowadzącym do wielu negatywnych skutków zdrowotnych. Szczególnie niebezpiecznym typem jest tzw. otyłość brzuszna, gdzie tkanka tłuszczowa przede wszystkim gromadzi się wokół obszaru brzucha. Typ ten jest często nazywany „typem jabłka”.
Mówiąc o otyłości, mamy na myśli sytuacje, w której tkanka tłuszczowa stanowi ponad 20% ogólnej masy ciała u mężczyzn i 25% u kobiet. Innym określeniem otyłości jest podwyższone BMI (Body Mass Index), które jest stosunkiem masy ciała do kwadratu wzrostu – w przypadku otyłości jest to wartość 30,0 kg/m2 i więcej.
W zależności od wartości BMI, możemy wyróżnić trzy stopnie otyłości:
– otyłość I stopnia – BMI wynosi 30,0–34,99 kg/m2;
– otyłość II stopnia – BMI wynosi 35,0–39,99 kg/m2;
– otyłość III stopnia – BMI wynosi 40,0 kg/m2 i więcej.
Otyłość brzuszna typu „jabłko” nazywana jest również trzewną lub wisceralną. W tym typie, tłuszcz nagromadza się głównie w regionie brzucha. Mówimy o otyłości wisceralnej, gdy obwód talii u kobiety wynosi co najmniej 80 cm, a u mężczyzny co najmniej 94 cm. Wisceralna otyłość brzuszna jest częściej diagnozowana u mężczyzn.
Nadmiar tkanki tłuszczowej w okolicach brzucha jest jednym z elementów tzw. zespołu metabolicznego. Nadmiernemu przyrostowi masy ciała i zwiększonemu nagromadzeniu tłuszczu w okolicy brzucha często towarzyszą inne problemy zdrowotne, takie jak:
– podwyższone stężenie trójglicerydów we krwi (> 150 mg/dl);
– nadciśnienie tętnicze;
– podwyższone stężenie glukozy na czczo (> 100 mg/dl);
– obniżone stężenie cholesterolu HDL (tzw. dobrego cholesterolu), wynoszące < 40 mg/dl u mężczyzn i < 50 mg/dl u kobiet.